Na het originele Catan zijn er niet alleen allerlei uitbreidingen verschenen, maar ook verschillende andere spellen die “iets” met Catan hebben. Zo verscheen in 2002 het spel Abenteur Menschheit, in het Nederlands bekend onder de titel De Kolonisten van de Prehistorie. Ook dit spel heeft een bord bestaande uit zekhoekige velden. Net als het Catan SF-spel is dit echter ook hier een vaststaand bord. Op dit bord zijn de continenten afgebeeld, met Amerika/Oceanië rechts, Eurazië/Afrika links, en een landbrug tussen Azië en Amerika. De spelers proberen op zo veel mogelijk plaatsen op de aarde een stam te stichten, en daarnaast ook nog enige ontwikkelling te plegen, om zodoende aan de 10 overwinningspunten te komen die vereist zijn om het spel te winnen.
Op mensen met een ijzersterk geheugen ben ik altijd jaloers geweest. Dat lijkt me reuzehandig. Nooit meer aantekeningen maken tijdens vergaderingen. Nooit meer terug hoeven te lopen naar de supermarkt, omdat je een boodschap bent vergeten. En met een encyclopedisch geheugen win je nagenoeg elk radiospelletje, zodat je er bijna van kunt leven. En als je dan ook nog een liefhebber bent van treinen, dan is Ticket to Ride: The Card Game van Days of Wonder wellicht iets voor jou.
De Ticket to Ride spelen zijn niet zomaar eurogames met een thema erop geplakt, maar ze slaan ergens op … namelijk het ontwikkelen van een spoorwegnet. Het onderwerp leent zich dan ook goed om er een spel over te maken. En er zijn er dan ook aardig wat van, sommige zelfs van goede kwaliteit.
Vandaag een verhaaltje van (bijna) 10 jaar geleden. Zo lang al? Jawel, volgens de BoardGameGeek is het spel van vandaag in 1999 verschenen.
Ik weet het nog goed, mijn eerste potje Sternenfahrer von Catan. Al was het alleen maar vanwege de tijd die we er die eerste keer mee kwijt waren. Het zal op de vrijdag geweest zijn, de tweede beursdag. Ik kwam om 10 uur binnen, en direct bij de stand van Kosmos kwam ik samen met drie ervaren Siedlerinnen aan een tafel om het nieuwe Catan-spel te spelen. Maar: het was tien uur, dus alle tafels waren net bezet door allemaal mensen die graag een nieuw spel uitgelegd kregen. Voor ons schoot er geen uitleg over, dus hebben we zelf de doos verkend. En die doos zat heel vol met allemaal nieuw materiaal. Van plastic overigens, maar ja: dat hoort natuurlijk bij een SF-spel! We zijn met zijn vieren ongeveer een uur bezig geweest met het uitpuzzelen wat er allemaal in die grote doos zit, en hoe het spel eigenlijk gespeeld diende te worden. De doos is wat hoger dan we van een Catan-doos gewend zijn, maar dat is o.a. omdat er vier raketten in zitten. Echte (nep-)raketten, die verschillende doelen dienen. Daarnaast een bord met een vaste opstelling, kaarten, en nog verschillen plastic onderdelen. Sommige onderdelen konden aan de raketten worden bevestigd, andere onderdelen dienden op het bord geplaatst te worden.
Na dat uur wat we nodig hadden voor het uitzoeken van de inhoud en de regels zijn we vervolgens nog ongeveer drie uur bezig geweest om het spel helemaal uit te spelen. Vier uur! op de doos staat 120 minuten oftewel de helft… Maar ja, zo’n eerste potje, met veel nieuws, dat duurt altijd wel wat langer.
In 1994 kwam er een leuk klein kaartspelletje op de markt in Duitsland, genaamd 6 Nimmt! In dat spel zitten precies 104 kaarten, genummerd van 1 tot en met 104. Omdat iedere speler 10 kaarten krijgt, en er aan het begin van het spel een rijtje van vier kaarten op tafel komt te liggen, kun je het met zijn tienen spelen. Met zijn tienen spelen levert, vanwege de regels, een enigszins chaotisch spel op waarin alles voortdurend verandert, maar dat maakt het wel leuk. Ook met zijn tienen is het spel goed te spelen.
Het spel begint met het delen van tien kaarten aan elke speler. Daarna worden er vier kaarten in een kolom op tafel gelegd. De bedoeling van het spel is om al je kaarten aan de vier te vormen rijtjes aan te leggen, en daarbij zo min mogelijk strafpunten te incasseren. Elke kaart heeft minstens één strafpunt, maar sommige kaarten hebben er meer. De strafpunten staan op de kaarten weergegeven als koeienkoppen; elke koeienkop is een strafpunt. Het aantal strafpunten is overigens afhankelijk van de waarde van de kaart, en het is aangegeven met kleuren.
Ook deze week weer een coöperatief spel. Mensen die mijn spellen-voorkeuren wat beter kennen zullen misschien zeggen: nu pas? Omdat Arkham Horror een van mijn favorieten is (zo niet de favoriet) hadden sommigen deze bespreking misschien wel wat eerder verwacht. Arkham Horror is een coöperatief spel in de categorie “allen samen” tegen het spel/de boze.
Het is het jaar 1926, in Arkham (Massachusetts, USA) gebeuren steeds meer vreemde dingen. Er komen allerlei monsters de stad in via poorten naar andere werelden. Ondertussen is een “Oude” (Ancient One), die ergens ligt te sluimeren, langzaam wakker aan het worden. De spelers, een ongeregeld stelletje onderzoekers, moeten proberen de monsters te verslaan en de poorten naar de andere werelden te sluiten (en liefst te verzegelen). Als ze daar niet op tijd in slagen wordt de “Oude” wakker en kunnen de onderzoekers alleen maar hopen dat ze in de loop van het spel de juiste wapens hebben weten te verzamelen om de “Oude” te verslaan in een ultieme poging om de aarde te redden. Tot zover het verhaal…
