Van vrijdag 3 juni tot en met zondag 5 juni vond in Birmingham de UK Games Expo (UKGE) plaats, de grootste bordspellenbeurs van het Verenigd Koninkrijk. Deze gezellige beurs gebruikt drie hallen van het National Exibition Centre voor bordspellen, plus een groot deel van het nabijgelegen Hilton Hotel voor role playing games, events, en seminars.
Dit jaar maakte ik, na 2018, voor de tweede keer de reis naar Birmingham. Hierbij een beursverslag van de sfeer, de impressies, en natuurlijk de gespeelde spellen.
Donderdag
De reis begon al op de donderdag, en wel op Schiphol. Van onze groep van vijf waren Pieter, Jerry, en Sander toen al met de auto (en boot) onderweg, Wilfred was al eerder richting UK gevlogen, en ik zou als laatste het vliegtuig nemen. Ik vloog met een stand-by ticket en de vlucht voor ons was geannuleerd, waardoor ons vliegtuig erg vol zat. Het was dus nog even spannend of ik mee mocht, maar gelukkig was er nog een plekje voor me vrij.
Na iets meer dan een uur vliegen – het leuke van naar het westen vliegen is dat je om 16.40u vertrekt en om 16.50u aankomt – landde ik op de luchthaven van Birmingham. Overigens is de luchthaven dichter bij het NEC dan de parkeerplaats, wat goed uitkwam want ik zou alvast voor Pieter en mijzelf de perskaarten ophalen.
Iets na zessen was Pieter ook in de hallen gearriveerd, en liepen we de persvoorstelling in. Hier waren vijf lange rijen tafels, met aan elke tafel een uitgever die zijn spellen voorstelt. Geen ruimte en tijd om te spelen, maar wel een goede gelegenheid om een praatje te maken met de persverantwoordelijke van de uitgever, een kort overzicht van de spellen te krijgen, en om snel een overzicht te krijgen wat er allemaal op de beurs te zien zal zijn.
En terwijl we bij Floodgate Games stonden te kijken naar de nieuwste uitbereiding van Sagrada, werden we aangesproken door de demoër of we een paar tellen hadden voor een snel spelletje.
Dat hadden we, dus het eerste spel van de beurs werd Kites, een coöperatief real-time kaartspel. De spelers proberen als groep een zestal vliegers in de lucht te houden door kaarten van de bijbehorende kleur te spelen. De vliegers worden uitgebeeld door zandlopers, en als je een kaart speelt draai je de zandloper van die kleur om. Door op de juiste momenten de juiste kleuren kaarten te spelen probeer je door de hele trekstapel te komen zonder dat er een zandloper leeg raakt.
Wij hadden alleen probleem: Pieter deed mee, en coop is absoluut niet zijn ding. Wij hebben dus jammerlijk gefaald, hoewel ik moet toegeven dat het zeker niet alleen de schuld van Pieter was.
Op een rotonde die wij driekwart wilden hebben (rechtsaf dus – VK!), probeerde een Brit rechtdoor te gaan. Er stond slechts een ding in de weg voor een succesvolle route: wij. Het moet gezegd, zijn reactievermogen was onvoorstelbaar goed. Direct na de botsing gooide hij hem in de achteruit en vloog ervandoor. Voordat wij goed en wel beseften wat er gebeurd was, was onze Brit al uit het zicht verdwenen.
Wij waren gelukkig in orde, de auto had alleen blikschade. Maar het telefoontje naar de verzekering en de papierwinkel bij het lokale politiebureau hielpen wel de gezellige avond om zeep. Toen we eindelijk bij het restaurant aan kwamen, bleek de keuken net vijf minuten geleden gesloten te zijn. Zucht.
Uiteindelijk kwamen we op weg terug naar de auto langs een fastfood kip tentje die 24 uur open was, dus daar maar een Chicken Mega Box gehaald, die stiekem nog helemaal zo slecht nog niet was.
Een voordeel: na deze avond kon het alleen nog maar beter worden!
Vrijdag
De eerste echte beursdag begon met een heerlijk Engels ontbijt met ei, toast, bacon, bonen (niet voor mij), en veel – heel veel – koffie. Na het ontbijt trokken we op ons gemakje richting beurs. Dat we de opening net niet zouden halen is hier niet zo erg. Dit is geen Spiel waar je ruim voor opening al voor de deuren wil bivakkeren.
Terwijl de anderen aansloten in de rij om hun tickets op te halen, gingen Pieter en ik vast op pad om de gratis goodies zoals plattegrond en het beurstijdschrift op te halen, waarna we vast een beetje hal 1 gingen verkennen.
Al lopende werd mijn aandacht getrokken door het volledig zwart-witte artwork van Escape the Dark Sector van Themeborne. Zonder enige voorkennis gingen we op de uitnodiging van de enthousiaste demoër in, en begonnen aan ons (wederom) coöp avontuur.
Dit science fiction vervolg op Escape the Dark Castle is een storytelling roleplaying game waarin je via een aantal story cards richting een eindbaas trekt. Elke story card heeft een verhaal en een event. Dat kunnen gevechten zijn, maar ook bijvoorbeeld een behendigheidstest om over een smalle brug te lopen. Soms krijg je als groep een keuze, soms overkomt het verhaal je. Het spel is afgelopen als de groep de eindbaas verslaat, of als iedereen uit de groep dood is. Ons overkwam dat laatste.
Iets te veel klassiek roleplaying en storytelling naar mijn smaak, maar in zijn genre absoluut geen slecht spel.
Ondertussen waren we herenigd met de rest van onze groep, en samen trokken we richting de balie waar je merchandise kon ophalen. Er moest natuurlijk wel een echt UKGE 2022 shirt op de kop getikt worden!
Nog wat verder door de hal slingerend kwamen we langs de Asmodee stand, waar Res Arcana vrij was. Deze was al wat ouder, maar stond nog steeds hoop op mijn verlanglijst om te spelen, dus dit was een mooie gelegenheid. Res Arcana heeft een fantastisch fantasy sausje, maar in essentie draait het allemaal om een motortje bouwen. Met grondstoffen, ‘magic essences’, speel je kaarten die weer meer grondstoffen opleveren, waarna je uiteindelijk genoeg gespaard hebt om de hele dure gebouwen te kopen die punten op gaan leveren. Erg goed bevonden, zeker een van de hoogtepunten van de beurs voor mij!
Pieter en ik verlieten hierna de groep, want wij hadden een afspraak met CGE. Op Spiel praten we ook altijd even met ze, maar ook hier merk je dat UKGE toch een stuk gemoedelijker is. Het is hier makkelijker om rustig even te zitten en gewoon gezellig te babbelen. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om Roll The Dice nog eens goed voor te stellen, en kregen een preview van Starship Captains, de grote Spiel 2022 release van CGE. Zag er goed uit, deze gaan we komende Spiel in de gaten houden!
Na hoogtepunt Res Arcana kwamen we bij het volgende hoogtepunt terecht: Gutenberg bij Portal Games. Gutenberg stond voor Spiel al op onze lijst om te bekijken, maar was daar vrij snel uitverkocht. Hier dus de herkansing, en dat was een succes. Het spel heeft wel wat weg van Fresco. Je plant als eerste in het geheim je mannetjes op de verschillende acties, waarbij het aantal mannetjes de speelvolgorde bepaalt. De acties zijn het verzamelen van orders, kopen van inkt, upgraden van je drukpers, upgraden van je vaardigheden, en het drukken van een boek en verkopen aan klanten. In verband met de tijd konden we het spel helaas niet uitspelen, maar de paar rondes die we gespeeld hebben waren zo goed bevallen dat het spel ter plekke voor de Roll The Dice collectie aangeschaft werd.
Ondertussen was het bijna 16u, en hoewel de beurs tot 18u duurt hadden wij andere plannen. Om 17u zou namelijk de liveshow van Shut Up and Sit Down beginnen, en de ervaring had ons geleerd dat je voor dat soort evenementen vroeg ik de rij moet gaan staan. Niets bleek echter minder waar. Toen wij iets na 16u bij het zaaltje kwamen, vormden wij het begin van de rij. Op zich niet erg, het gaf ons even wat ademruimte en uiteindelijk begon de rij toch wel forse proporties aan te nemen. En het voordeel van vooraan in de rij staan: je zit bij de liveshow ook op de eerste rij.
De liveshow zelf was een liveopname van de reguliere Shut Up and Sit Down podcast. Voor degenen die er niet bekend mee zijn: dit is een groepje Engelsen die praten over bordspellen. In dit specifieke geval bordspellen die zij rondom de beurs gezien of gespeeld hadden. En dat alles overgoten met een flinke dosis Britse humor. Ter sprake kwamen Dodo, First Rat, Wonderland’s War, en Dreadful Circus (ook in de RTD collectie). Die eerste twee zijn we later nog op de beurs tegengekomen, dus die komen nog aan bod.
Na de show was de beurs dicht, en trokken we richting restaurant voor wat eten. Het was vandaag een Indian curry geworden in een vrij bijzondere vreetschuur. Het bestellen moest via een app, en dat was wat onwennig, maar toen we eenmaal eten hadden was dat erg lekker. Ondertussen hoorden we de vooraankondigingen van een Freddie Mercury lookalike al langskomen, dus ook met de sfeer zat het wel goed.
Terug in het hotel nog een Black Story gespeeld, gevolgd door een Unlock scenario uit de doos die Wilfred op de tweedehands had gekocht.
Zaterdag
Zaterdag was in meerdere opzichten een vrij bizarre dag. De dag begon met een wekker die te vroeg af ging, waardoor we even de tv aangezet hadden om de tijd tot het ontbijt door te komen. En daar zagen we het meest bizarre journaal fragment wat ik ooit heb gezien.
Op dit punt is het belangrijk om uit te leggen dat de beurs samenviel met de Britse feestelijkheden voor het 70-jarig jubileum van The Queen. Het hele weekend lang ging het overal alleen maar over haar en haar jubileumfeest. Maar dit festijn moest toch echt even onderbroken worden, want de nieuwslezers werden geplaagd door een hommel die op hun desk lag te creperen. Britten zijn dierenvrienden, en dus werd er een petrischaaltje suikerwater voor de arme hommel geregeld.
Later werden we geconfronteerd met een ontzettend dramatische close-up van het hommel-loze petrischaaltje: de hommel was hersteld en weggevlogen! Halleluja!
Tja. Het is goed met de wereld gesteld als het landelijke nieuws zich hier op kan concentreren denk ik dan maar.
De beursdag zelf begon met een King of Tokyo toernooi in hal 3, waar de toernooien afgehandeld werden. We werden met zes spelers aan een tafel gezet, en de twee winnaars zouden doorgaan naar de volgende ronde. Ik ben altijd rotsvast in mijn overtuiging dat King of Tokyo geen puntenspel is, maar daar was de rest van de tafel het toch niet helemaal mee eens. Ik heb een andere speler neer kunnen slaan, maar de rest deed toch erg veel moeite er een puntenspel van te maken. Laat het duidelijk zijn dat ik niet door was naar de volgende ronde. Maar niet getreurd, iedereen die meedeed kreeg al een kleine setje van drie promokaarten. De winnaars (Jerry en Sander waren wel door) kregen een nieuw monster, en werden vervolgens met vier spelers aan een tafel gezet. De tweede ronde was ook de laatste ronde, en alle winnaars zouden weer een nieuw monster krijgen.
Terwijl Sander en Jerry afgeslacht werden door hun medespelers, hebben wij nog een rondje voor de fun gespeeld. Dit was absoluut geen puntenspel! Niet dat ik deze wel gewonnen heb…
Na King of Tokyo gingen we op zoek naar de stand van KOSMOS om dat rare ei van Dodo te bekijken. Pieter en ik hadden dit ei op de Neuheitenschau van Spiel al vastgehad, maar we hadden het spel nog niet gespeeld. En na het enthousiaste verhaal van Shut Up and Sit Down van een dag eerder moesten we het toch eens proberen.
’s Werelds laatste dodo heeft een ei gelegd. Helaas heeft het onhandige beest hem daarna van de berg gestoten! Aan de spelers om in real-time samen te werken om te zorgen dat het ei niet kapot valt. Om de beurt wordt er gedobbeld, en probeer je uit een boel fiches het gedobbelde symbool te vinden. Dit gaat volgens memory principe. Als er genoeg juiste symbolen gevonden zijn, mag je een ‘tegel’ aan de berg bevestigen. Deze tegels vormen een rollerbaan, en als je dus snel genoeg bent kun je hiermee het ei, wat langzaam steeds verder naar beneden rolt, veilig naar de reddingsboot geleiden. Zeer geschikt voor jeugd, maar ook uitdagend en leuk genoeg voor jeugdige volwassenen.
Wij hebben het in ieder geval niet gered. Ik kan iedereen aanraden het ei eens vast te pakken en te laten rollen. Het is echt een heel raar ei.
De twee tafels waren ongeveer tegelijk klaar, en ondertussen was het lunchtijd. Op weg naar het restaurant in de hal kwamen we echter langs een vrije tafel Voices in my Head bij Unexpected Games. Ik had er nog nooit wat van gehoord, maar de korte samenvatting die Wilfred gaf was voor ons voldoende om lunch uit te stellen en gewoon te gaan zitten spelen. Voices in my Head draait om Guy. Guy wordt door het Openbaar Ministerie (een van de spelers) voor een jury gedaagd op verdenking van een bankoverval. De andere spelers zijn als het ware stemmen in het hoofd van Guy, en bepalen door middel van een meerderheden spel wat Guy zegt en doet. De jury reageert hier weer op door Guy juist schuldiger of onschuldiger te achten. Het is echter geen coöp, iedere ‘stem’ van Guy heeft zijn eigen doelstellingen.
Nadat Guy vrijgesproken was (en ik terloops het spel gewonnen had) was het toch echt tijd voor een sandwich en een kop koffie in het restaurant. Aangesterkt door de korte pauze trokken we weer de hallen in, waar we nog ongeveer een uur over hadden voordat we een speelafspraak bij een prototype hadden. Op onze weg vonden we Telestrations. In Telestrations maakt iedereen een tekening bij een ander woord, waarna de volgende speler moet opschrijven wat zij denken dat getekend is. Vervolgens wordt het weer doorgegeven, en tekent een volgende speler wat net opgeschreven is. Dit gaat zo door totdat iedereen zijn eigen boekje weer teruggekregen heeft, waarna onthuld wordt wat er allemaal gebeurd is. Dat is ook het moment waarop je tot de conclusie komt dat niet alleen mijn handschrift een probleem is, maar ook mijn tekenkunsten. Gelukkig begreep Jerry mij wel, wat onze demoër zo merkwaardig vond dat ze uitriep “jullie moeten wel familie zijn!”.
Normaal gezien absoluut niet mijn soort spel, maar we hebben wel lol gehad en hard gelachen om elkaars kunstwerken.
Het laatste uur van de beurs hadden we een reservering staan bij de Ierse bedenkers van Save Snowball (geen entry op BGG). In dit escape room bordspel probeer je als 14-jarig meisje je geliefde konijn Snowball terug te vinden na een mysterieuze ontvoering. Ondanks dat het nog een prototype was, was het al heel goed speelbaar. De kern staat, en daar hoeft op zich niet veel meer aan te gebeuren. Er hoeft eigenlijk alleen nog wat geschaafd en gestroomlijnd te worden. Na onze Ierse vrienden wat feedback gegeven te hebben was de beursdag alweer ten einde, en gingen we op zoek naar ons restaurant. En dat is waar deze zaterdag voor de tweede keer ontzettend bizar werd.
We hadden een Griek uitgezocht in het centrum van Birmingham, maar we hadden niet gereserveerd. Bij binnenkomst bleken ze helaas helemaal vol te zitten. Maar niet getreurd dachten we, we zitten midden in het centrum van de stad, dus we vinden wel weer wat anders. En inderdaad, een stukje verderop, midden in Chinatown, zat nog een andere Griek die wel plaats voor ons had.
Nog voordat we ook maar ons drinken hadden besteld, stond er al voedsel op tafel.
Men zegt wel eens dat twee kapiteins op een schip al te veel is, dit restaurant had wel vier kapiteins. En de rest van de bediening liet alles per direct vallen als een van de kapiteins weer een bevel gaf.
Iedereen kreeg in no time hun drinken, maar mijn Fanta liet nog wat op zich wachten. Nadat ik het nog eens gevraagd had werd er wat geroepen, en 10 seconden later stond er een Fanta op tafel.
De tapas achtige voorgerechten waren lekker, maar uiteindelijk toch ook maar een echt gerecht besteld. Pieter, Jerry, en ik gingen voor het ‘Griekse banket’. En toen wij zagen hoe groot de mixed grill van Wilfred was begonnen we ons zorgen te maken. Ons gerecht liet nog wat langer op zich wachten, en ik denk dat elk van de vier kapiteins wel twee keer is komen kijken waarom wij nog niet aan het eten waren. Maar goed werk heeft tijd nodig, en uiteindelijk was het daar. De hele tafel werd volgestouwd met eten: bifteki, keftedakia, lamsbout, rijst, souvlaki, haloumi, beef stifado, en moussaka. En het was allemaal nog hartstikke lekker ook!
Toen we dachten dat we eindelijk klaar waren met eten, kwamen ze nog aanzetten met een toetje (baklava!) en shotje raki van de zaak.
Dit hele proces was zo bijzonder om gade te slaan dat dit restaurant kan wedijveren met Haus Schöller als meest bizarre eetervaring ooit, hoewel dit naar het andere (meer positieve) extreme doorslaat.
Maar we waren nog niet klaar met eten. We waren van plan om voor het toetje naar een goed toetjesrestaurant te gaan, waar we in 2018 ook geweest waren. De Griek was daar zelfs speciaal op uitgezocht, want vanuit daar was het maar tien minuten lopen. Voorwaarde is dan wel dat je goed loopt, en dat bleek een uitdaging te zijn. Ergens bleken we een afslag gemist te hebben, en uiteindelijk hebben we drie kwartier in een soort hoefijzer route door de stad gelopen. Achteraf niet erg, dat gaf ons wat tijd om het eten wat te laten zakken voordat daar de gigantische toetjes van Pirlo’s bij kwamen.
Want kleine toetjes doen ze daar niet aan. Vorige keer had ik al het ‘monster giant’ ijsje, dus deze keer een andere geprobeerd. Het brownie ijsje was iets kleiner, maar was wel inclusief een hele brownie die er in stukjes bovenop lag. En zowel brownie als ijs was erg lekker!
Zondag
Zondag is altijd een korte beursdag, aangezien de vrijwilligers al om 16u beginnen af te breken. Maar dat betekent ook dat het over het algemeen zondag weer wat rustig is dan zaterdag, dus je kunt toch net weer wat makkelijker aanschuiven voor een spelletje. Op donderdag hadden we bedacht dat we even bij Queen Games moesten gaan kijken naar hun nieuwe titel Old London Bridge, dus dat zijn we zondagochtend gaan doen.
Helaas waren die tafels bezet, dus zijn we maar bij Color Code aangeschoven. In Color Code bepaalt een speler welke kleuren hij associeert met een bepaalde term of woord. Hij legt zijn gekozen kleuren dicht, waarna de andere spelers proberen te raden welke kleur bij welk woord ligt.
Vooral leuk met spelers die je heel goed kent.
We hebben Color Code echter niet uitgespeeld, want al na een paar beurten kwam een tafel Old London Bridge vrij en zijn we verhuisd. In 1136 is de Old London Bridge afgebrand. Aan de spelers de taak om een nieuwe, betere brug neer te zetten, waar ook gebouwen op gebouwd kunnen worden. In elk van de twaalf rondes bieden spelers voor de speelvolgorde, waarna ze een gebouw mogen bouwen. Elk van de zes gebouwen heeft een privilege en een gildewapen. Het privilege bepaalt welke actie je mag uitvoeren (bijvoorbeeld geld pakken, of een stap vooruit op het kerk spoor), het aantal gildewapens van het zojuist geplaatste gebouw bepaalt hoe vaak je die actie mag doen. Combinaties maken dus!
Typische Queen Game: niet te moeilijk, speelt vlot, en zit gewoon goed in elkaar.
Omwille van de tijd speelden we maar een half spel. Maar helaas speelden we juist de tweede helft, en was de uitleg niet geweldig. Hierdoor had ik het gevoel halverwege in een spel te vallen waarvan ik totaal niet begreep wat er gebeurd was en hoe nu verder. Hoewel latere rondes wel wat meer structuur gaven, kon ik het gevoel van reddeloosheid niet helemaal afschudden. En dat was jammer, want volgens mij zit hier best wel wat in. Misschien op een rustiger moment nog eens een kans geven met het hele spel.
Volgende stop was Hellapagos bij Gigamic, een soort Expeditie Robinson voor kannibalen. Een groep schipbreukelingen spoelt aan op een eiland en probeert genoeg voedsel en water te verzamelen om in leven te blijven. Tegelijk moeten er ook vlotten gebouwd worden om het eiland te kunnen verlaten. Op zich redelijk standaard, maar het gaat pas echt mis als er te weinig voedsel of drinken is voor de hele groep. Dan wordt er namelijk iemand ‘weggestemd’ (opgegeten dus) totdat er genoeg voedsel is om de groep te voeden. Uiteraard zit er een flink deck kaarten in wat alles totaal overhoop gooit.
Laatste spel van de beurs werd gespeeld op de stand van Pegasus: First Rat. Onder de rattengemeenschap wordt al eeuwen de legende verteld dat de maan van kaas gemaakt is. En nu eindelijk zijn er ratten opgestaan die de daad bij het woord voegen: we gaan naar de maan! In deze snakes and ladders achtige worker placement probeer je vooral zo efficient mogelijk je acties te gebruiken. Als je het namelijk voor elkaar krijgt dat meerdere ratten op een gelijksoortig actieveld komen, mag je ze allebei verzetten en de actie dubbel uitvoeren. Acties zijn meestal het verzamelen van kaas (geld) of grondstoffen, die je weer kan gebruiken om (een deel van) de raket te bouwen. Heerlijke toffe puntensalade met wazig thema die lekker vlot speelt. Derde hoogtepunt van de beurs voor mij, en een hele mooie afsluiter van een leuk beursweekend.
Om de tijd tussen beurssluiting en eten door te komen hadden we een escape room geboekt in Birmingham. De kamer had een fantasy thema, waar wij moesten voorkomen dat een kwaadaardige draak moesten verslaan met magie. Het was een zeer interactieve kamer met veel audiovisuele effecten en aanwijzingen. Uiteindelijk ontsnapt met nog een paar minuten op de klok.
Na onze heldhaftige ontsnapping was het tijd voor eten, een American diner deze keer. Voor de tweede dag op rij bleek het echter een uitdaging om bij het restaurant te komen. Nadat we Pieter net op tijd verbeterd hadden dat Francis Road met een i is in plaats van een e, gingen we op pad. Na een kwartier rijden waren wij er wel, maar het restaurant niet… blijken er in Birmingham twee Francis Roads te zijn. We konden dus weer terug naar waar we vandaan gekomen waren, want zo ver was het niet van de escape room af. Op de een of andere manier was de Britse infrastructuur ons dit weekend niet heel positief gezind!
Ondanks dat de mixed grill voor twee personen op was, hebben we toch erg lekker gegeten. Ik had nog steak te goed van donderdag, en dat is hier helemaal goed gekomen. Ondertussen begint zich al een lijstje te vormen met goede restaurants voor de volgende keer…
Ondanks dat de beurs afgelopen was, hadden we nog een spel tegoed. Omdat we pas weer maandag naar Nederland zouden vertrekken, was er zondagavond in het hotel nog gelegenheid voor een spelletje Stardew Valley. In deze coop geïnspireerd op het gelijknamige computerspel moet je verschillende taakjes oplossen en een buurthuis bouwen. De taken zijn echter random, en er is veel meer – maar echt veel meer – te doen dan alleen de taken. Pas dus op dat je niet verdwaalt in alle actiemogelijkheden en juist daardoor in tijdnood komt.
Maandag en slotwoord
De auto vertrok op maandag al weer heel vroeg richting Nederland, maar Wilfred en ik konden iets langer uitslapen. Wilfred vloog iets na 13u terug, maar ik paste er met mijn stand-by ticket niet meer bij en moest een vlucht later pakken.
En dan als laatste een paar slotwoorden. Hou er tijdens het lezen van dit verslag rekening mee dat mijn ervaring absoluut niet representatief is voor de beurs. Er is veel meer te beleven op UKGE dan alleen bordspellen. Het hele Hilton staat vol met seminars, evenementen, en roleplaying games. Je kunt je drie volledige dagen vermaken zonder ook maar een minuut in de bordspel hallen door te brengen. Ik ben er niet geweest dus ik kan er ook niet over schrijven, maar voor de geïnteresseerden kan dat net het laatste zetje zijn om ook de reis naar Birmingham te maken.
Maar ook qua bordspellen is er meer te beleven dan alleen de beurs. Na 18u gingen wij meestal ergens eten en naar het hotel, maar in hal 3 en het Hilton zijn ruime ‘open gaming’ gebieden waar je je eigen spellen kunt spelen. Ook biedt UKGE een bibliotheek aan waar je spellen kunt lenen, en hebben ze zelfs bordjes met ‘gamers wanted’ voor als je nog medespelers zoekt. Open gaming sluit meestal pas om middernacht, en is gratis.
De datum voor volgend jaar staat bij mij alvast in de agenda: 2-4 juni 2023.
Klik hier voor het verslag van Pieter.
De afspraak voor de reparatie van de auto is gemaakt.
Waarschijnlijk was de doorrijdende Brit geen fan van verzekeringen, maar ik gelukkig wel.