Spelgegevens
| Naam spel | The Arrival |  |
| Spelbedenker | Martin Wallace | |
| Vormgeving | Robert Altbauer | |
| Uitgever | Game’s Up | |
| Jaar van uitgave | 2016 | |
 2-4 |
 12+ |
|
 90 minuten |
 40 |
Inleiding
The Arrival is een spel van Martin Wallace, wat voor sommige mensen betekent dat mijn review hier al klaar is en dat de eindconclusie is dat het daardoor een goed spel is. Voor de mensen die wat minder bekend zijn met deze naam: Martin Wallace maakt vaak wat strategisch zwaardere spellen waarin verschillende paden naar de overwinning kunnen leiden, waarbij de balans tussen de verschillende mogelijkheden en keuzes over het algemeen heel erg goed uitgedokterd is. Dit heeft er voor gezorgd dat de man een schare trouwe fans heeft die elk nieuw spel van hem op zijn minst een keer willen proberen.
De eerste indruk
De eerste indruk is goed. De doos wat aan de grote kant, maar het materiaal is degelijk en de spelregels zijn duidelijk geschreven. Het artwork van vooral het bord vind ik persoonlijk niet zo mooi, maar dat verschilt natuurlijk voor iedereen en het past wel bij de sfeer van het spel.
The Arrival speelt zich af in mythisch Ierland, wat op dat moment geregeerd wordt door Balor en zijn volk van demonische Fomori. De ‘Arrival’ uit de titel duidt op de aankomst van 4 menselijke stammen (de spelers) op Ierland, die uiteraard niet vriendschappelijk met de Fomori omgaan. Let wel op: hoewel alle spelers soort van samenwerken tegen de Fomori is het spel niet coöperatief!
De voorbereiding
Iedere speler kiest een kleur en krijgt een aantal houten schijfjes, de fortificaties. Het bord wordt op tafel gelegd en op de noordelijkste 4 gebieden wordt een kasteel van Balor gelegd. Vanuit die posities komen gedurende het spel de Fomori het bord op. Vervolgens kiest iedere speler een startpositie aan een haven en kan het spel beginnen.
Spelverloop
Het spel duurt maximaal een x aantal rondes, afhankelijk van het aantal spelers (4 rondes bij 4 spelers), maar het kan eerder afgelopen zijn. Daarover later meer. Iedere ronde bestaat uit 2 fases, inkomsten en acties.
Inkomsten: beginnend bij de startspeler kiest iedere speler om de beurt een kaart van een van de 3 stapels. Deze kaarten liggen dicht, maar op de achterkant staat wel een aanwijzing naar wat er op staat. Iedereen kiest op deze manier 4 kaarten. Op elke kaart staan 3 rijen waarin afgebeeld wordt wat de inkomsten zijn. Over het algemeen geldt dat de bovenste rij de meeste inkomsten genereert, maar dat daar ook de meeste corruptie tegenover staat. De onderste rij geeft dan weer de minste inkomsten, maar ook weinig corruptie.
Iedereen mag eerst de eerste 2 kaarten open draaien en daarna 1 spoor kiezen om te blokkeren. Daarna wordt bij iedere speler de derde kaart open gedraaid en wordt een tweede spoor geblokkeerd. Na het opendraaien van de vierde kaart ziet iedereen zijn hele spoor en worden de inkomsten verzameld. Dat kan zijn punten, puntenfiches, zwaardfiches, schilden, forten en, de belangrijkste, Fomori fiches en corruptie. Het aantal Fomori fiches en corruptie is altijd gelijk aan elkaar.
Acties: beginnend bij de startspeler mag iedereen steeds 2 acties uitvoeren. De verkregen inkomsten bepalen dus in welke mate je de acties uit kunt voeren. De verschillende acties: het bouwen of upgraden van een fort, een schild in een provincie leggen als extra verdediging tegen Fomori, zwaarden gebruiken om Fomori te verslaan (beloning: punten of 1 stap achteruit op het corruptiespoor) en het inzetten van Fomori fiches op het bord. Hiermee kun je ook tegenspelers verslaan, iets wat op een andere manier niet mogelijk is.
Het spel kan op 2 verschillende manier eindigen: na het maximaal aantal ronden, of als iemand tijdens het spel een x aantal corruptie heeft verkregen (17 bij 4 spelers). Vervolgens bepaalt de conditie van Ierland welke eindtelling gebruikt wordt: hebben de mensen meer nederzettingen dan de Fomori dan is het een puntenspel en wint de speler met de meeste punten. Hebben de Fomori echter meer nederzettingen, dan is het een corrutiespel en wint de speler met de minste corruptie.
Tips en opmerkingen
Afhankelijk van hoe je ervoor staat kun je sturen op een eindtelling. Lijkt het erop dat je het puntenspel niet gaat winnen, kun je proberen de Fomori veel gebieden te laten veroveren om zo de andere telling te forceren. Hier zit ook een nadeel aan. Daarvoor heb je namelijk veel Fomori fiches nodig, wat automatisch ook veel corruptie betekent.
Houd er ook rekening mee dat de einde-van-het-spel conditie niet de eindtelling bepaald. Het spel kan eindigen door corruptie, maar als de Fomori minder gebieden bezetten dan de spelers, is het ‘gewoon’ een puntenspelletje.
Oordeel recensent
Voor een spel van Martin Wallace is The Arrival relatief licht. Je bent niet steeds een eeuwigheid bezig om je beurt te plannen en hoewel een ronde best lang kan voortduren, zijn de beurten steeds kort waardoor het wel vlot aanvoelt. Over het algemeen zul je moeten kiezen voor welke telling je gaat. Weinig corruptie betekent ook minder inkomsten waardoor het lastiger wordt om punten te halen. Maar veel inkomsten en dus veel middelen om punten te vergaren betekent ook dat je hard gaat op het corruptiespoor, waardoor die overwinning weer lastiger wordt. De balans daartussen lijkt, zoals altijd, goed te zijn.
Tegelijkertijd zorgt dat natuurlijk ook voor een geluksfactor, waar misschien niet iedereen op zit te wachten. Maar ik denk zelf dat de echte randomness goed beperkt blijft en dat je keuzes het spel genoeg beïnvloeden.