Ik hou van coöperatieve spellen. Afgelopen woensdag heb ik voor de eerste keer het coöperatieve spel Witch of Salem gespeeld. Dit is een spel in de wereld van H.P. Lovecraft – een Amerikaanse fantasie- en horrorschrijver – waarin de demonische wezens genaamd de Grote Ouden proberen terug te keren naar de aarde. Dit is dezelfde wereld als van het bekende spel Arkham Horror van Fantasy Flight Games, maar Witch of Salem van KOSMOS / Mayfair Games is een korter en eenvoudiger spel.
Mijn drie medespelers hadden het spel de week daarvoor al twee keer gespeeld en werden compleet ingemaakt. Dit kwam omdat ze een belangrijke regel over het hoofd gezien hadden. De slechte dingen die altijd in een coöperatief spel gebeuren, gebeuren in Witch of Salem niet aan het begin van elke speler zijn beurt, maar alleen maar aan het begin van de beurt van de startspeler. Hierdoor komen er een stuk minder snel monsters in het spel, maar dat is al erg genoeg.
Het spel speelt zich af in de stad Arkham. De spelers zijn studenten die de tovenaar van Salem helpen om te voorkomen dat, met hulp van de boze tovenaar Necron, één van de Grote Ouden terugkeert naar aarde door een scheur in de dimensies. Het spel bevat zes Grote Ouden waarvan je er één tegen moet houden. Op het bord staan een aantal locaties afgebeeld met per locaties een aantal voorwerpen. Als een speler aan de beurt is kan hij naar een locatie reizen en daar een actie uitvoeren. Zo kan hij een voorwerp oppakken, wat soms iets kost. Of hij zoekt met een magische bril naar een portaal. Een gevonden portaal kan gesloten worden door gebruik te maken van een rune. Daarnaast moeten de spelers zoeken naar pagina’s van een oud boek over demonen om zo informatie te krijgen over met welke Grote Oude ze te maken hebben.
Dit zou allemaal niet zo moeilijk zijn als er door de portalen geen monsters zouden komen. Deze monsters bevinden zich op een locatie. Als een speler naar een locatie gaat met een monster, dan moet hij met een dobbelsteen gooien waardoor hij geestelijke gezondheidspunten of voorwerpen kwijt kan raken, of de Necronsteen op het Necronspoor vooruit moet plaatsen. Monsters kunnen verslagen worden door bepaalde voorwerpen bij te hebben. Aan het begin van elke ronde worden er nieuwe monsters opengedraaid. Als een bepaald monster al in het spel is, gebeuren er extra vervelende dingen. Daarom proberen de spelers te voorkomen dat een monster te lang blijft liggen als er kans is dat die nog een keer gedraaid kan worden. De meeste monsters zitten twee keer in de monsterstapel.
De spelers krijgen ook hulp van de tovenaar van Salem die ook door de stad loopt. Als spelers naar een locatie met de tovenaar reizen, hoeven ze nooit met de dobbelsteen te gooien en is het ook makkelijker om de monsters daar te verslaan.
Maar de tijd dringt. Terwijl de spelers zich met deze zaken bezig houden zal de Necronsteen langzaam verdergaan op het Necronspoor. Voordat de steen op twee derde is gekomen moeten de spelers ontdekt hebben met welke Grote Oude ze te maken hebben. En vervolgens moeten ze voordat de steen aan het einde van het spoor gekomen is de Grote Oude verslagen hebben en alle portalen hebben gesloten. De laatste portaal kan alleen maar gesloten worden terwijl één van de spelers de Grote Oude bevecht. Als op een bepaald moment de geestelijke gezondheidspunten van alle spelers op zijn, hebben de spelers ook verloren.
Het was op het einde zeer spannend. De Necronsteen was nog maar één stap verwijderd van het einde van het spoor en we stonden op het punt om de Grote Oude te verslaan. Elke monsterkaart die omgedraaid werd kon het einde betekenen. Maar het ging goed en we hebben hem verslagen en het laatste portaal kunnen sluiten. Het is alleen jammer dat we eerder in het spel een keer waren vergeten het negatieve effect van deze Grote Oude toe te passen, waardoor we eigenlijk verloren hadden. Volgende keer beter.
Ik vind het een leuk spel. Het is eenvoudig te spelen en het is duidelijk welke keuzes je kunt maken. Je zult met elkaar moeten samenwerken om het spel te kunnen winnen. Wat ik wel een beetje mis is de vroege spanning die je meestal heel snel voelt in coöperatieve spellen. In Witch of Salem bouwt dit langzaam op. Zeker omdat zaken pas gevaarlijk worden als de Necronsteen dichter aan het einde van het Necronspoor komt. Maar dit wordt op het einde van het spel goed gemaakt door de spanning voor het omdraaien van elke monsterkaart. De karakters van de spelers hebben geen verschillende krachten. Elk karakter is eigenlijk hetzelfde. Daarom denk ik dat de herspeelbaarheid van het spel minder is nadat je het een aantal keer gewonnen hebt.