Het spel van deze week is in het begin aan mij gekarakteriseerd als een Lost Cities met een bord, en voor meer dan twee personen. Dat klopt natuurlijk niet helemaal, maar degene die mijn bespreking van vorige week gelezen heeft zal genoeg verwantschap zien.
Het spel bevat een bord met vijf sporen met symbolen, en een scorespoor. Er zijn 25 kleine tegeltjes met drie soorten symbolen. Er zitten vijf kleuren kaarten in het spel, van de waarden 0 t/m 10 zit elke waarde er dubbel in. Verder heeft elke speler, naast een markeersteen voor het scorespoor, vijf loopstenen waarmee de vijf gekleurde sporen op het bord bewandeld kunnen worden. Een van deze loopstenen is groter dan de andere vier; de punten van deze steen aan het einde van het spel tellen dubbel.
Aan het begin van het spel worden de kleine tegeltjes willekeurig verdeeld over de donkere posities op het bord. Daarna krijgt elke speler een hand met acht kaarten. Met deze kaarten kunnen de spelers in hun beurt een van hun loopstenen verplaatsen.
Een speler moet in zijn beurt een kaart aan- of afleggen, en een kaart nemen. Dat aanleggen mag op de eigen stapel van de juiste kleur. Daarbij moet de speler echter wel opletten, want de kaarten mogen alleen maar oplopend of aflopend worden aangelegd. Is een speler een rijtje in de ene kleur met bijvoorbeeld hoge nummers begonnen, mag hij elke beurt alleen maar lagere (of de gelijke) kaart aanleggen aan het rijtje. En nee, je mag niet later in het spel een kaart ergens halverwege in het stapeltje inpassen. Na het aanleggen van een kaart beweegt de speler zijn speelstuk op dat spoor ‘e’en positie naar voren.
Het afleggen van een kaart kan ook in een algemene aflegstapel van deze kleur. Dat is een gewone, open stapel waarvan alleen de bovenste kaart zichtbaar is. Alle spelers moeten hun kaarten die ze afleggen, op dezelfde gemeenschappelijke stapel van die kleur afleggen. Afleggen van een kaart zul je echter niet zo heel snel doen…
Na het aan- of aflegggen mag de speler een nieuwe kaart trekken, zodat hij aan het einde van zijn beurt weer een hand van acht kaarten heeft. Dat trekken van een kaart kan zowel van de blinde trekstapel, als de bovenste kaart van een van de gemeenschappelijke aflegstapels. Zie hier waarom je goed moet opletten welke kaart je wanneer aflegt. Als de ene speler in een bepaalde kleur oplopende kaarten aflegt, en een tweede speler speelt in dezelfde kleur aflopende kaarten, dan kun je een heleboel kaarten van deze kleur dus niet afleggen omdat een andere speler er mogelijk mee aan de haal zal gaan.
Bij het bewegen van de loopstenen kan het gebeuren dat je op een van de kleine tegeltjes komt. Er zijn drie soorten. De ene laten je een (extra) stap maken met een van je stenen. Dat mag zowel de steen zijn die je zojuist bewoog, als een van de andere vier. Dat kan een kettingeffect geven als je het goed uitkient. Een andere soort tegeltjes geeft je extra punten. De derde soort tenslotte mag de eerste speler die erop komt houden. Deze stenen zijn nodig om geen minpunten te krijgen, maar pluspunten: hoe meer tegeltjes, hoe positiever het resultaat (geen tegeltjes van dit type betekent -4 punten).
Het spel eindigt hetzij als de laatste kaart van de dichte trekstapel is genomen, hetzij als er vijf loopstenen de buitenste ring op het bord hebben bereikt: de laatste drie posities op elk spoor. Op dat moment worden voor alle spelers voor alle (ingezette!) stenen de punten bepaald. Stenen die aan het begin van het spoor staan leveren minpunten op, stenen die op de laatste positie staan leveren 10 pluspunten op.
Alles bij elkaar is het een leuk spel om te spelen, je moet in het begin gokken op de kleuren die je wilt gaan spelen, en je hoopt op goede kaarten. Maar regelmatig zul je toch een “baal”kaart trekken: eentje die je net nog wel kon gebruiken maar nu niet meer…
Overigens is er in het engels een “Lost Cities: the Board Game” uitgekomen. Dat lijkt nog meer op het tweepersoonsspel.
Gewonnen Prijzen
- Spiel des Jahres (2008)
Eén gedachte over “Keltis”
Reacties zijn gesloten.