Weerwolven van Wakkerdam

Van beschuldigingen en onschuld, oftewel Weerwolven van Wakkerdam

Intro

Na het geintje met de dobbelstenen, even iets waar geen dobbelstenen aan te pas komen, maar wel erg spannend kan zijn: Weerwolven van Wakkerdam.

Wat vroeger op school begon als het spelletje ‘moordenaartje’ heeft zich ontpopt als een leuk gezelschapspel voor grotere groepen en een goede toevoeging aan een familie- of bedrijfsfeest. Er zijn elementen toegevoegd maar het principe blijft hetzelfde: de groep spelers wordt steeds kleiner en de overgebleven spelers moet uitzoeken wie degene(n) zijn die dit veroorzaken. In Nederland uitgegeven door 999 Games.

Ik ben als eerste met dit spel in aanraking gekomen door een van de vaste bezoekers bij Gameforce: Robert B. Hij is prater van beroep en uitermate geschikt om zo een rollen- / discussiespel te leiden. Het basis verhaal is als volgt: in het tijdloze dorp Wakkerdam wonen een aantal personen. Al naar grootte de groep (praktisch vanaf 8 man tot de Ultieme versie van 80 man of meer) zijn er een of meerdere spelers die de rol van weerwolf toegespeeld krijgen door middel van willekeurig uitgedeelde kaarten. Deze spelers krijgen tot doel om per beurt 1 of 2 andere spelers aan te wijzen die ze laten verdwijnen, in veel gevallen in de maag van de weerwolven zelf.

Dit gebeurt in dag- en nacht fases waarin de diverse rollen aan de beurt komen en hun ‘ding’ doen, geïllustreerd door de verteller of spelleider. De sfeer is daarbij vaak bepaald door de spelers, de gelegenheid en thema van het verhaal. Zelf ben ik genegen om er een verhaal aan te knopen, maar bij grote groepen moet je als spelleider serieus aan de bal om de mensen die als eerste eruit gaan niet al te lang te laten wachten, hoewel de interesse in het spel niet ophoudt wanneer iemand wordt uitgeschakeld. Vaak genoeg moeten we als verteller de ‘doden’ eraan herinneren dat die niet spreken om zo geen ongewilde hints te geven aan de overgebleven spelers. Uiteraard kunnen de burgers hulp krijgen in de vorm van de speciale karakters als zieners, jagers en mee-spiekers tijdens de weerwolven fase.

De Rollen

Ik zal een aantal van de meest gebruikte rollen kort beschrijven en wat kant tekeningen bij hun gebruik. Uiteraard ben ik een chauvinistisch zwijn dat met opzet aanneemt dat er alleen mannen dit spel spelen en zal met opzet het nalaten om “zijn / haar” te pas en te onpas te gebruiken als ik aan een speler(-es/ -in) refereer. 😉

Als noot moet ik stellen dat eigenlijk alleen de weerwolven weten wie hun medespelers eigenlijk zijn en het dus ook strikt verboden is om je rol bekend te maken om zo het spel te verzieken.

De Weerwolven: deze worden als laatste ‘wakker’ in de nacht fase nadat alle andere rollen hun ding gedaan hebben. Hun taak is het onder elkaar door middel van gebaren het eens te worden over de slachtoffers van de dag. Geen unaniem besluit: geen slachtoffer. Blijven ze als laatste over, dan hebben de weerwolven gewonnen. De spanning hierbij is dat de rest verplicht hun ogen dicht moet doen en ze dus hun oren gespitst hebben op geschuifel, gerammel van horloges en tafelbevingen.

De Burgers: het rechtschapen volk dat de horror van de dagelijkse slachtingen moet ondergaan en niet anders kan dan onder leiding van de aangewezen burgermeester (kan een weerwolf zijn) proberen de daders op te sporen en uit het spel te kegelen. Ophangen, van een klif smijten, de brandstapel, verpletteren, kijk maar de vroegere heksenjachten voor creatieve manieren om personen om zeep te helpen.

Grappig is het om te weten dat de burgermeesters-rol in eerste instantie een gekozen functie is die bij het overlijden van de beste man of vrouw per decreet van de voormalige burgervader wordt overgeheveld naar een vertrouweling (of nieuw slachtoffer). Het komt voor, hoewel niet al te vaak, dat de burgermeester niet in de weerwolven fase het loodje legt, maar door zijn of haar eigen onderdanen onder het gezellig knapperend licht van toortsen en zwaaien met de traditionele hooivorken wordt afgevoerd.

De Burgermeester: niet een willekeurig toebedeelde rol, maar een door een goed argument of soms wel grappig gedicht door de rest van de spelers verkozen wordt tot deze verheven functie. Hij of zij heeft de leiding in de discussies en de stem telt dubbel bij stemrondes. Daarnaast beslist de burgermeester als de stemronde in de dagfase op een gelijk aantal stemmen uitkomt en is vaak geliefd doel van de weerwolven (potverdrie André, wat zeg je nou?).

De Ziener: Misschien een van de meeste invloedrijke figuren in het spel: deze mag in de nachtfase aan de spelleider aanduiden van wie deze de rol wil weten die diegene heeft.

Hier zijn twee varianten op te bedenken: een met het direct laten zien van het betreffende kaartje (misschien minder praktisch bij beginners / donkere speel omstandigheden) en thumbs-up / thumbs-down gebaren, wat sneller is, maar minder precies.

De Jager: Een schietgrage zonderling die de wildstand rond Wakkerdam in toom houdt en bij overlijden direct een medespeler aanwijst en mee het graf inneemt. Dank voor Boy P. met de onsterfelijke uitspraak “Beng! Headshot!”.

Cupido: Een engels knaapje met een boog. Ik heb het hier niet over een meneer die in Sherwood woonde, maar een joch met luier, vleugels en boog inclusief twee pijlen waarmee hij twee spelers met elkaar verbindt. Gaat de ene eraan, sterft de ander per direct aan liefdesverdriet. De spelers weten dit van elkaar maar weten per definitie niet welke rol ze allebei hebben.

Hierbij heb ik twee kant tekeningen: de eerste is dat Cupido onbedoeld het spel een derde doel kan geven: als hij een weerwolf en een burger aanwijst is het ineens de bedoeling dat ze allebei als laatste over zijn. Het is al meerdere malen voorgekomen dat dit koppel wint. Tweede opmerking is dat door de verbinding ineens na de vreetpartij van de weerwolven drie spelers uit het spel liggen: de twee geliefden en het slachtoffer van de jager die een van de geliefden was. Het is ook een keer gebeurd dat terwijl een weerwolf en een jager geliefden waren, de weerwolf werd gelyncht tijdens de dagfase van de burgers, waarop de jager de overgebleven weerwolf afknalt. “Beng! Headshot!”.

Het Onschuldig Meisje: Deze liefelijke jonge dame kan de slaap moeilijk vatten en zwerft ‘s nachts door Wakkerdam en kan middels door de spleetjes van de ogen meespieken hints krijgen (en geven) wie nu de weerwolven zijn. Het blijft uiteraard gevaarlijk dit te doen omdat de wolven op het moment dat dit opvalt per direct dit malse hapje zullen wegwerken.

Bijkomende rollen

Hier onder beschrijf ik nog even twee extra rollen die uit een variant van de 999 – versie komen maar er veel toevoegen aan het spel.

De Tovenares: Deze mystieke dame kan middels haar net zo mystieke krachten ingrijpen in het spel. In de nachtfase duidt ze een medespeler aan die in de dag-fase niets mag zeggen. Gebaren mag, maar spreken of anderszins met geluiden iets duidelijk maken is niet toegestaan. Wolvengehuil terwijl men naar een speler wijst KAN duiden op een ziener die iemand direct aanwijst als weerwolf. Zeker als die persoon daarna slachtoffer wordt en inderdaad ziener blijkt te zijn en dus de drie personen die aangewezen zijn per definitie de brandstapel op vliegen.

De Lijfwacht: Deze stevige meneer heeft als taak een van de spelers te behoeden van een wisse dood tijdens de eerstvolgende dag- en nachtfase. Dit wordt door hem aangeduid tijdens de nacht.

Uiteraard zijn er veel meer rollen te bedenken en dus ook in het Ultimate Werewolf spel uitgevoerd. Niet alle daar voorgestelde rollen zijn even duidelijk iets bijdragen aan het spel, heb ik deze weg gelaten. Mij gaat het om het spel, niet het pluggen van een product.

Dit was het voor deze keer, tot ‘lees’ , André